نوریزاد ومساله گناه
محمد نوریزاد در اين چهار سال اخير «ايستاده» است؛ حتى افتاده بر كف آسفالت. وى در شرح آخرين ضرب و شتمش در نزاع با نمايندگان قدرت حاكم نوشته است:
«{…} رَجَزِ دوازده نفره ی من کارگر نیفتاد. سه نفرآمدند طرف من. که یعنی اندازه ی این پیرمرد همین سه نفر است و نه بیشتر. نخست سرتیمشان که همیشه سربه زیر اما قُدّ است حمله آورد. خود را کشاندم سمت بزرگراه. همانجا مرا زمین زدند و خوابیدند روی سینه ام و دست و پایم را گرفتند. یکی شان رفت تا اتومبیل های بزرگراه را به سمتی دیگر هدایت کند. یکی هم رفت تا دستبند بیاورد. من ماندم و سرتیمِ سربه زیر که روی من افتاده بود و تلاش داشت مرا مهار کند{…} . سه نفری زور زدند و مرا برگرداندند. صورتم برآسفالت بزرگراه نشست. سربه زیر زانویش را بر پسِ کله ام نهاد. سنگ ریزه ها بالای ابرویم را شکافتند و خون بیرون زد. بینی ام نیز با همین مشکل مواجه بود. گرچه تقلای من بیهوده می نمود اما تلاش کردم از ورود سنگریزه ها به آن سوی پوست صورتم جلوگیری کنم.{…} عینکم زیر صورتم مانده بود و هرآن ممکن بود بشکند و صورتم را بشکافد. راننده داد زد: همین را می خواستی روانی؟ با دهانی که به آسفالت خیابان چسبیده بود گفتم: من فردا باز همین جایم.»
پديده نورى زاد موضوع قابل توجهى است. او درباره بهايى ها، خانواده اعدامى ها، بيت رهبرى و غيره و غيره مى نويسد و سفر مى رود و حرف مى زند. اما او هرچه راديكال تر مى شود، نداى تأسف آورترى مى شنود: «خفه شو». اين صدا نه فقط از جانب مأموران كه از جانب همان جامعه اى به گوش مى رسد كه او دردفاع از آنها مى نويسد و حرف مى زند. فارغ از اينكه نظر شخصى نگارنده درباره نوع رويكرد وى به سياست و جامعه چيست، از موضوعى نمى توان گذشت و آن صداى «خفه شو» از جانب ما به اوست. و دراين بين حرفى شرم آورتر به گوش مى رسد: «اين را چرا نمى گيرند؟»
ادامهٔ این نوشته را بخوانید
0.000000
0.000000
اِتین بالیبار فیلسوف مارکسیست فرانسوی و از شاگردانِ سابقِ لویی آلتوسر بوده است. او در پاریس و نیز در کالیفرنیا در رشته‌های فلسفه سیاسی، ادبیات تطبیقی، و انسان‌شناسی تدریس می‌کرده است. بالیبار عضو دادگاه راسل درباره‌ی فلسطین و از مدافعان فلسلطین است. از جمله کتاب‌های او می‌توان به این آثار اشاره کرد: خشونت و نزاکت شهروندی، خواندن کاپیتال، به همراه لویی آلتوسر، اسپینوزا و سیاست، نژاد، ملت، طبقه، و مهاجران بدون مدرک. ترجمه نوشته‌ای از یکی از مهمترین نظریه‌پردازان فرانسوی از این حیث مهم است که ببینیم چگونه متفکران غربی جامعه، باورها، و مناسبات حاکم بر زندگی‌شان را نقد می‌کنند. بیش از محتوای این نقدها، آنچه برای ما در درجه‌ی اول اهمیت است روش آنها و توانایی‌شان در نقد باورها و جامعه‌ی خودشان است. امروزه، ما و دیگر شهروندان کشورهای اسلامی به این توانایی برای نقد خود بیش از هرچیز نیازمند ایم. به گمان‌ام، ما بیشتر می‌باید با زبان مادری‌مان از خودمان سخن بگوییم.
aminbozorgian.wordpress.com 