روشن است که ساکنان مناطق کرد نشین در هر سه کشور عراق، ایران و ترکیه به سبب سالیان طولانی پروژههای دولت سازی در این سه کشور، متحمل شنیعترین ستمها شدهاند. کردها «اقلیت» ناسازگاری بودهاند که با وجود خطاها و استراتژیهای غلط برخی از آنها، همواره توانستهاند بر سر اصول انسانی و دموکراتیک در برابر حکومتهای مرکزیشان مقاومت کنند.
همین واقعیت تاریخی موضعگیری درباره مساله استقلال کردستان عراق و تشکیل دولت کردستان را مخاطره آمیز ساخته است. حتی اگر شما در پرونده عینی و مکتوب زندگیتان برای آزادی و عدالت با دولت جنگیده باشید، موضعگیریتان درباره این اتفاق میتواند شما را به طرفه العینی به «جدایی طلب» یا «همکار حکومت» تبدیل کند. این حجم بالای سرمایهگذاری عاطفی و حساسیت بر سر این اتفاق ریشه در تاریخ دراز دامنه ستم و خشونت و هرجومرج در خاورمیانه دارد؛ واقعیتی که در پیوند با موج جدید «ناسیونالیسم» شرایط را بحرانیتر کرده است.
ادامهٔ این نوشته را بخوانید