
Archive
- ژانویه 2019
- دسامبر 2018
- ژوئیه 2018
- مه 2018
- آوریل 2018
- فوریه 2018
- نوامبر 2017
- اکتبر 2017
- سپتامبر 2017
- اوت 2017
- ژوئن 2017
- مه 2017
- فوریه 2017
- دسامبر 2016
- نوامبر 2016
- اکتبر 2016
- ژوئیه 2016
- آوریل 2016
- مارس 2016
- فوریه 2016
- مه 2015
- مه 2014
- فوریه 2014
- اکتبر 2013
- سپتامبر 2013
- اوت 2013
- ژوئن 2013
- مه 2013
- مارس 2013
- فوریه 2013
- ژانویه 2013
- دسامبر 2012
- نوامبر 2012
- اکتبر 2012
- سپتامبر 2012
- اوت 2012
- ژوئیه 2012
- ژوئن 2012
- مه 2012
- آوریل 2012
- مارس 2012
- فوریه 2012
- ژانویه 2012
- اکتبر 2011
- سپتامبر 2011
- اوت 2011
- ژوئن 2011
- مه 2011
- فوریه 2011
- ژانویه 2011
- دسامبر 2010
- اکتبر 2010
- اوت 2010
- ژوئیه 2010
- ژوئن 2010
- مه 2010
- آوریل 2010
- مارس 2010
- فوریه 2010
- ژانویه 2010
- دسامبر 2009
- اکتبر 2009
- مه 2009
- ژانویه 2009
- دسامبر 2008
- نوامبر 2008
- اکتبر 2008
- سپتامبر 2008
- اوت 2008
- ژوئیه 2008
- ژوئن 2008
- مه 2008
- آوریل 2008
- مارس 2008
- فوریه 2008
- ژانویه 2008
- دسامبر 2007
- نوامبر 2007
- اکتبر 2007
- سپتامبر 2007
- اوت 2007
- ژوئیه 2007
- ژوئن 2007
- مه 2007
تیسفون و بوی دانهیل و صدای جلز ولز سیگار و سوت کمربند چرمی و ناخنهای زبر و رد چاقو و آن سه شلیک خونین در آن برج بلند، برایم می ماند. تو برو، به سلامت…..
یاد کار می بوسمت و اشک چرمشیر افتادم و خصوصن این جمله ی بالا….
هنوز نفسی می کشم بعد ازآن همه مکافات، آقای بزرگیان عزیز و ضمنن طبق معمول تحلیل پردازیتان حرف نداشت
ممنون از تو